Wat is het Horner syndroom?
Het syndroom van Horner is een, meestal éénzijdige, oogafwijking die wordt veroorzaakt door beschadiging van de zenuwbanen die het oog van prikkels voorzien. Dit kan een centrale oorzaak hebben (in de hersenen) of een perifere (het ruggemerg en de zenuwen die het oog aansturen) waarbij de perifere vorm vele malen vaker voorkomt dan de centrale. Het syndroom is vernoemd naar Johann Friedrich Horner, een Zwitserse oogarts die het syndroom in 1869 voor het eerst beschreef.
Wat zijn de symptomen van het syndroom van Horner?
Honden met het syndroom van Horner zullen de volgende symptomen vertonen:
- vernauwde pupil (miosis) van het aangedane oog
- zichtbare derde ooglid van het aangedane oog
- het aangedane oog ligt dieper in de kas
- afhangend bovenooglid van het aangedane oog
- het oor en de neuszijde van de aangedane kant kunnen warmer aanvoelen
Wat is de oorzaak van het syndroom van Horner?
De meest voorkomende oorzaken van het syndroom van Horner bij de hond zijn middenoorontstekingen, tumoren in de oogkas en trauma. Bij een grote deel van de honden met het syndroom van Horner wordt echter geen oorzaak gevonden en spreken we van een 'idiopathische' Horner.
Hoe stellen we de diagnose?
Op basis van de klinische verschijnselen wordt de waarschijnlijkheidsdiagnose gesteld die met behulp van adrenaline 1%-oogdruppels of phenylephrine 10%-oogdruppels kan worden bevestigd. Bij de verdenking syndroom van Horner druppelen we één van beide middelen in het aangedane oog. Wanneer de symptomen binnen 30 minuten verdwijnen is dit het bewijs voor het syndroom van Horner en is een perifere beschadiging waarschijnlijk. De pupil zal binnen deze 30 minuten verwijden en het oog komt weer normaal in de kas te liggen.
Wat is de behandeling van het syndroom van Horner?
De behandeling bestaat uit het 2-3x daags druppelen van het aangedane oog met adrenaline- of phenylephrine-oogdruppels gedurende 4-6 weken waarna over het algemeen de symptomen verdwenen zullen zijn. Het opsporen en behandelen van een eventuele onderliggende aandoening is echter ook van belang.
Hoe is de prognose?
Wanneer het oog goed reageert op de druppels is de prognose over het algemeen goed en zullen de symptomen verdwijnen. Wanneer er geen of nauwelijks verbetering optreedt is de kans op een centrale beschadiging groot en is de prognose veel minder goed. Het blijft in beide gevallen uiteraard belangrijk om de eventueel aanwezige onderliggende oorzaak op te sporen en te behandelen.